ชาวประมงสนับสนุน Brexit อย่างท่วมท้น และมันกลับมากัดกินพวกเขา
มีชุมชนไม่กี่แห่งในสหราชอาณาจักรที่สนับสนุน Brexit เช่นเดียวกับชาวประมง นักการเมืองที่ผลักดันให้ประเทศออกจากสหภาพยุโรปใช้ประโยชน์จากการรับรู้อย่างกว้างขวางว่าหน่วยงานกำกับดูแลของสหภาพยุโรปสนับสนุนชาวประมงจากทวีปนี้มากกว่าชาวประมงจากสหราชอาณาจักรเมื่อจัดสรรโควตาการจับปลา พวกเขาสัญญาว่าหลัง Brexit ชาวประมงในสหราชอาณาจักรจะสามารถเข้าถึงน่านน้ำในประเทศได้อย่างเสรี อาจไม่น่าแปลกใจเลยที่ประมาณ 92 เปอร์เซ็นต์ของชุมชนประมงในสหราชอาณาจักรตั้งใจจะลงคะแนนให้ Brexit ในปี 2559
อย่างไรก็ตาม ข้อตกลงการประมงที่เกิดขึ้นจริงระหว่างสหราชอาณาจักรและสหภาพยุโรปในเดือนมกราคม 2564 กลับห่างไกลจากวิสัยทัศน์ที่ว่าน่านน้ำของสหราชอาณาจักรได้รับการอนุรักษ์ไว้สำหรับชาวประมงในสหราชอาณาจักร แทนที่จะนำไปสู่การจับปลาพิเศษหลายแสนตันสำหรับชาวประมงอังกฤษตามที่นายกรัฐมนตรีบอริส จอห์นสันของสหราชอาณาจักรสัญญาไว้ ข้อตกลงส่วนใหญ่สงวนสิทธิ์การเข้าถึงของชาวประมงภาคพื้นทวีปไปยังเขตเศรษฐกิจจำเพาะของสหราชอาณาจักร ข้อตกลงนี้ได้รับการสนับสนุนจากองค์กรประมงของอังกฤษ
ในการศึกษาครั้งใหม่นักวิทยาศาสตร์ได้วิเคราะห์ความแตกต่างอย่างมากระหว่างสำนวนโวหารของแคมเปญการลาออกและความเป็นจริงหลัง Brexit เพื่อแสดงให้เห็นว่าการออกจากสหภาพยุโรปมีประโยชน์เพียงเล็กน้อยหรือไม่มีเลยสำหรับชุมชนประมงในอังกฤษ (รัฐบาลสหราชอาณาจักรไม่ตอบสนองต่อคำร้องขอความคิดเห็น)
Bryce Stewart ผู้เขียนนำของการศึกษาและนักชีววิทยาการประมงแห่งมหาวิทยาลัยยอร์คในอังกฤษกล่าวว่า ความคิดทางการเมืองที่แท้จริงโดยสหภาพยุโรปคือตัวการตำหนิ ในการเจรจากับสหภาพยุโรป รัฐบาลอังกฤษที่ปกครองตนเองใหม่โต้แย้งว่าควรจัดสรรโควตาการประมงตามตำแหน่งที่ปลาอาศัยอยู่จริง ซึ่งเป็นหลักการที่เรียกว่าการผูกมัดแบบแบ่งเขตซึ่งจะเอื้อประโยชน์แก่ชาวประมงอังกฤษอย่างเด็ดขาด สหภาพยุโรปประสบความสำเร็จในการรักษาสถานะที่เป็นอยู่ของชาวประมงโดยผูกอนาคตของการประมงเข้ากับข้อตกลงการค้าโดยรวม ข้อตกลงเวอร์ชันนี้จะคงอยู่จนกว่าจะมีการเจรจาใหม่ในปี 2569
รัฐบาลสหราชอาณาจักรยังกลับไปให้คำมั่นสัญญากับ Victoria Prentis รัฐมนตรีกระทรวงประมงของสหราชอาณาจักรที่ระบุว่าชาวประมงของสหภาพยุโรปจะถูกแยกออกจากเขต 6 ถึง 12 ไมล์ทะเล (11 ถึง 22 กิโลเมตร) จาก ชายฝั่งอังกฤษ
“ประมาณร้อยละ 78 ของเรือประมงในสหราชอาณาจักรมีขนาดต่ำกว่า 10 เมตร และพวกเขาส่วนใหญ่ทำการประมงในเขตชายฝั่งนั้น” สจ๊วตกล่าว ความล้มเหลวในการประกันการกีดกันนั้น เขากล่าวว่า “จากประสบการณ์ของผม สิ่งหนึ่งที่ชาวประมงไม่พอใจมากที่สุด”
การศึกษาคาดการณ์ว่าข้อตกลงดังกล่าวส่งผลให้ชาวประมงสหราชอาณาจักรจับปลาได้เพิ่มขึ้นสุทธิ 107,000 ตันต่อปี แต่เนื่องจากวิธีการแบ่งปันที่เพิ่มขึ้น กำไรที่ชาวประมงอังกฤษส่วนใหญ่รู้สึกได้จึงเป็นเพียงส่วนน้อย “พวกมันเอียงไปทางปลาสองสายพันธุ์มาก” สจ๊วตกล่าว “ครึ่งหนึ่งของกำไรมาจากปลาแมคเคอเรลตะวันตก ปลาเฮอริ่งทะเลเหนือ และปลาโซลเดียว”
สำหรับ Barrie Deas หัวหน้าผู้บริหารของ National Federation of Fishermen’s Organisations ซึ่งเป็นองค์กรการค้าอุตสาหกรรมประมงของอังกฤษ ข้อตกลงดังกล่าวถือเป็นความพ่ายแพ้ที่น่าทึ่ง ไม่ใช่ว่า Deas จะไม่ประหลาดใจเป็นพิเศษกับผลลัพธ์ที่ได้ Deas กล่าวว่ามีความสงสัยอย่างมากว่าอุตสาหกรรมประมงจะต้องเสียสละเพื่อผลประโยชน์ที่มากขึ้นในการบรรลุข้อตกลงการค้าขั้นสุดท้ายกับสหภาพยุโรป “นั่นคือเหตุผลที่เราใช้เงินประมาณ 10,000 ปอนด์ [US $13,000] ไปกับธงซึ่งระบุว่า No Fishing Sell-Out” เขากล่าว
สหราชอาณาจักรจะมีโอกาสที่จะเจรจาข้อตกลงการประมงกับสหภาพยุโรปใหม่ทุกปีหลังจากปี 2569 สจ๊วตเชื่อว่าการผลักดันใด ๆ เพื่อจัดการข้อตกลงใหม่โดยยึดตามพื้นที่ที่แนบมานั้นไม่น่าเป็นไปได้ หากสหราชอาณาจักรทำตามเส้นทางนั้น เขากล่าวว่า “ผมจะได้เห็นการบังคับใช้ภาษีศุลกากรและกำแพงที่ไม่ใช่ภาษีมากขึ้น [โดยสหภาพยุโรป] หากสหราชอาณาจักรดำเนินการอย่างจริงจังในเรื่องนี้”
เช่นเดียวกับ Deas สจ๊วตเชื่อว่าการผูกมัดแบบแบ่งเขตน่าจะเป็นผลลัพธ์ที่ดีที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้จากการเจรจาของทั้งสองฝ่าย อย่างไรก็ตามกรอบดังกล่าวน่าจะปรับให้เข้ากับการเปลี่ยนแปลงของสายพันธุ์ประมงจากการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศได้ดีกว่า สจ๊วตกล่าวว่าการนับปลานั้นเหมือนกับการนับต้นไม้ในป่า “ยกเว้นว่าต้นไม้นั้นมองไม่เห็นและพวกมันก็เคลื่อนที่ไปมา” ข้อตกลงการประมงในอนาคตจำเป็นต้องคำนึงถึงการอพยพของสายพันธุ์ไปยังพื้นที่ใหม่ในขณะที่มหาสมุทรยังคงอุ่นขึ้น เขากล่าว แทนที่จะยึดตามเรือที่ออกหาปลาเมื่อ 10 ปีก่อน
“คุณไม่สามารถรักษาระบบเดิมไว้ได้ตลอดไป” สจ๊วตกล่าว “มันก็ไม่ได้ผล”
